Bron: www.lotgenotenforum.nl

 

Eenzaam familie laat je stikken

 

Heb helaas geen moeder meer, vader nooit gehad. Een zus en 2 broers, maar wat ik ook investeer en hoe ik ook aangeef dat ik graag contact wil. Dat ik het moeilijk heb en verdrietig ben, ze laten mij barsten. Zegt mijn zus: ach ja, ik bel je wel een keer in februari en toen was het december. Dat doet veel pijn.
Ik voel mij zeer eenzaam. Ik verzorg de kinderen, nu ook werkloos en ook heel veel ellende met ex (zie in ander bericht van mij).
Ik ga steeds op mijn bek, moet het allemaal zelf doen en zou zo graag een goede vriendin willen hebben met wie ik dingen kan bespreken en ook klaarstaan voor haar. Waarom is dit zo moeilijk???

Wie helpt mij?

 

door hier te komen heb je een hele groep mensen om je heen gekregen die absoluut begrip hebben, meeleven, willen luisteren en je willen steunen. ik denk dat velen van ons in dezelfde situatie hebben ook al hebben we meer familie. menigeen die zich geen raad weet en dus of niets of bar weinig van zich laten horen, anderen die alleen maar denken met oplossingen te moeten komen maar weinig die je laten praten, uit laten praten en gewoon luisteren.... dus blijf schrijven, blijf komen.... hier is altijd wel iemand die met je wil praten of die jouw verhaal/ervaring wil lezen.... doen hoor. niets is hier teveel....

 

Net als Jokee al zegt, hier ben je meer dan welkom om je verdriet en zorgen te delen en je verhaal te doen.
Eenzaamheid is een rotgevoel, maar wie weet vind je via dit forum wel een vriendin die dichtbij je in de buurt woont.
En verder hier blijven komen en schrijven, velen zullen reageren en je proberen te steunen.

 

 

Hoi Radeloos,

Heel vervelend te lezen dat je weinig contact hebt met je familie. Maar familie kan je niet kiezen. Verder schik ik er toch wel van dat je geen vriendin hebt. Het is zoals je al schrijft fijn om een vriendin te hebben en elkaar in bepaalde situaties te helpen.
Begrijp goed dat je wereldje mede dankzij je werkeloosheid vrij klein is. ( Herkenbaar, maar door andere omstandigheden, maar gelukkig wel goede vriendinnen).
Is het niet mogelijk om overdag evt. naar bv. een gymclubje voor volwassenen te gaan. Wie weet vind je bij zoiets wel een hele lieve begripvolle vriendin. Het is in ieder geval een manier om onder de mensen te komen en met andere mensen in contact te komen.
Wens je heel veel sterkte!

Groetjes, Kiwi

 

 

Hoi Radeloos,

ik begrijp precies wat je bedoeld, maar bij mij is het net omgekeerd. Ik heb door omstandigheden al heel lang geen familie meer. Ik had een narcistische moeder en die zorgde wel dat ik geen contact met mijn zussen had. Staat bij alg.psyche in het topic Narcisme. Ik heb nooit mijn oprechte vriendschap kunnen geven. Ik had wel vriendinnen maar die waren er om mee te spelen, trouwens die durfde bij mij thuis niet binnen te komen. 17 jaar geleden belde ineens mijn jongst zus op die 8 jr jonger is met een verhaal dat het niet goed ging met moeder en dat ze zo!n last had van dat gezeur, of ze eens langs mocht komen. Best waarom niet. Dit groeide uit tot een hechte vriendschap, we aten bij elkaar en daarna kaarten. Ik voelde me echt thuis en dat was me nog nooit gebeurd. On een gegeven moment belde ze op hoe laat ik de hond uit ging laten dan zou zij buiten op me wachten. Ik vond het heel vreemd maar ze liet niets los. Ik naar buiten en ik kreeg een kus van haar, en ineens zegt ze wie houd jij voor de gek, mij of jezelf? Ik snapte er geen hout van wie wat waar voor de gek houden, jij zegt altijd dat je zo raar loopt maar waarom kun je dan met je kinderen weg? Dat rare lopen heb ik overgehouden uit een shock 36 jaar geleden. Ik snapte er echt niets meer van, dit was mijn zus helemaal niet meer, ze moest rust hebben en ik moest het maar uitzoeken totdat zij vond dat het weer ging. Wat er in mijn hoofd gebeurde weet ik niet maar ik dacht: dit dus NOOIT meer. Ik vind mensen heel aardig en ben best sociaal,als ik op mijn scootmobiel door het winkelcentrum rijd heb ik altijd contacten zat, maar niet verder dan de voordeur. Ze hebben me heel mijn leven zon pijn gedaan ik ben het meer dan zat. Dit is wel de andere kant van de medaille van jouw, de ene wil het dolgraag en de ander zegt nee dank je. Of het moet iemand zijn die me begrijpt en waar ik altijd terecht kan en dit wederzijds Dat vind ik heel erg fijn. Zo is de relatie met mijn dochtr ook, Maar niet de eerste 5 jaar van mij prifiteren omdat jezelf in de knoei zit en als het dan met mij niet goed gaat me laten vallen als een baksteen. Ik ben 65jr dus heb al vele malen tegen muren opgelopen. Ik pas. Alleen op dit forum voel ik me echt thuis, je bent niet alleen en we staan er voor elkaar en dat geeft een heel fijn gevoel. Ik wens jou alle kracht en sterkte toe en als er iets is laat wat van je horenIk zit onder narcisme, en niets is gek, je kunt er alles kwijt, Hou je haaks meidje
groetjes Ans

 

Hoi Radeloos

Is sluit me aan bij de rest eenzaam zijn is heel erg vervelend een mens heeft gewoon iemand nodig om mee te kunnen praten dat lucht op en familie ja die heb je niet voor het kiezen je krijgt ze er gratis bij ook ik heb 15 jaar geen contact gehad met mijn ouders en broers en 5 jaar geleden is dat contact hersteld en geloof me je hebt elkaar zo hard nodig heb nu een betercontact met mijn familie dan ooit van te voren en hier op het forum heb je gewoon een grote familie dus schrijf het van je af hou je haaks

 

respect

 

nou ik vind het maar knap van je, mijn eerste gedachte was ook wat een sterke vrouw en zo als je al hier op het forum ziet je bent niet alleen. er zijn heel veel mensen die ook in een soortgelijk parket zitten dus je hebt er goed aan gedaan je verhaal hier te zetten.

 

familie en eenzaam

 

Ja ik herken een hele hoop ik jullie verhalen, lijkt wel of familie niet bereikbaar voor je wilt zijn. Smoezen als druk en je woont ver weg, ja ik ken het allemaal.
Ook ik heb een lange fase hierin vooraf gehad. Ik kan het allemaal wel opschrijven, maar wat ik kwijt wil dat is dat ik het allemaal zo berekenend vind.
Wij als gezin mogen op komen draven als er klap vee nodig is, zo noem ik dat maar, bij bijzondere gebeurtenissen, die iedereen wel voor zich zelf kan opnoemen.

Maar het gekke is, dat mijn familie wel op vakantie gaat naar verre landen, je foto's per mail toestuurt dat men zo gezellig met vrienden of schoonfamilie aan zit, maar in de tussen tijd hebben ze voor jou geen aandacht, dus laat staan tijd.

Dus dat betekend dat ik ze nooit op verjaardagen zie bij mijn gezin hier thuis, gaat al jaren zo op die manier.

Ik krijg wel eens een uitnodiging gestuurd , zo van we vieren mijn 50 jarige leeftijd, oke, leuk we gaan er naar toe. Dan niet lang daarna bel je eens op en zeg je: zouden jullie het leuk vinden om onze kant eens op te komen?
Nee dus, ze moeten agenda's bij elkaar leggen, en je krijgt dan te horen, we zijn druk.
Ja eens houdt het op natuurlijk. Dit gaat steeds over en weer zo.
Nu heb ik er genoeg van gekregen en probeer mijn eigen leven te leiden naast mijn werk waar ik gelukkig lieve mensen ontmoet.

Verder leef ik voor mijn gezin, mijn hond etc. en mijn hobbies.

Ook ik heb verder naast mijn werk geen vrienden, komt omdat je in je werk al zo opgeslokt word in aandacht geven naar anderen. Wel is er op dat moment een vorm van vriendschap aanwezig, en dat voelt ook wel prettig aan.

Maar het doet wel zeer dat je kinderen opgroeien zonder tante's en een enkele oom.
Mijn kinderen hebben gelukkig wel hun eigen vriendenkring op gebouwd, maar ik heb het al jaren op deze manier dat familie niet meer op verjaardagen langs komen, laat staan ooit eens een spontaan bezoek brengen aan je.

Ik heb eens een zwager gehad die belde op mijn verjaardag met de mededeling dat ik blij moest wezen dat ik iets van hem hoorde en dat er tenminste nog iemand was die aan mij dacht, en toen vervolgens zei tegen mij, ja als je dichterbij zou wonen dan zouden we langs komen.

Het enige contact wat ik nog heb, bestaat uit een enkele mail sturen naar mijn zusje die iets ouder is dan mij, bellen doen we ook niet eens meer, want dan stelt zij de vragen en kan ik alleen antwoord geven, laat staan dat ik er nog tussen door kom.

Mijn andere broer daar belde ik voorheen wel eens mee, maar die zette mij rustig in de wacht, omdat hij een belangrijk wissel gesprek had, dus kon ik 5 minuten zitten wachten, overigens die had ik gebeld voor hij met vakantie ging en daarna heb ik nog een mail erachter aan gestuurd met de vraag of we een keertje langs komen om de foto's te bekijken??
En weer hoor je weer niets, dit gaat zo maar door, en ja, voor mij is de koek nu op.
Ik heb toen mail gestuurd met de mededeling dat het van twee kanten moet komen.

Ik wilde mijn verhaal even kwijt, omdat ik dit toch kwijt wilde, het is allemaal niet makkelijk, maar ja ik zal ermee moeten leren leven, en daar ben ik nu mee bezig.
groetjes Orion

 

Bron: www.lotgenotenforum.nl